Paul J. Flory
Paul John Flory, nado o 19 de xuño de 1910 en Sterling, Illinois (EUA) e finado o 9 de setembro de 1985 en Big Sur, California, foi un químico e profesor universitario galardoado co Premio Nobel de Química do ano 1974.
Biografía[editar | editar a fonte]
Tras graduarse en química na Elgin High School en 1927, conseguiu o doutoramento na Universidade do Estado de Ohio en 1934. En 1961 foi nomeado profesor de química na Universidade Stanford.
Investigacións científicas[editar | editar a fonte]
Iniciou a súa investigación na compañía farmacéutica DuPont xunto a Wallace Carothers[1], o inventor do nailon, co cal traballou acerca da creación dos polímeros. Flory foi o primeiro en esclarecer e explicar a conexión entre as lonxitudes das moléculas formadas en cadea e as condicións de reacción que estas determinan. Para iso operou cunha técnica que denominou temperatura zeta e punto zeta (rebautizada actualmente na súa honra temperatura Flory) pola cal a molécula asume un tipo de estado óptimo de compactación e insolubridade que varía segundo os tipos de polímeros e os diferentes axentes disolventes. As súas investigacións orientáronse en descubrir como se forman as moléculas que despois se enlazan en longas cadeas, procesos de grande importancia na fabricación de plásticos.
En 1974 foille concedido o Premio Nobel de Química polos seus estudos, teóricos e prácticos, na fisicoquímica das macromoléculas.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ * Morris, Peter J. T. Polymer Pioneers: A Popular History of the Science and Technology of Large Molecules Center for History of Chemistry, Philadelphia (1986) p. 70-73
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Páxina do Instituto Nobel, Premio Nobel de Química 1974 (en inglés)
- Biografía na páxina do Instituto Nobel 1974 (en inglés)
- Geoffrey Wilkinson en Biografías y vidas
| Predecesor: Ernst Otto Fischer, e Geoffrey Wilkinson |
Premio Nobel de Química 1974 |
Sucesor: John Warcup Cornforth e Vladimir Prelog |
