Otto Paul Hermann Diels
  | |
| Nome orixinal | (de) Otto Diels |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 23 de xaneiro de 1876 Hamburgo (Alemaña) |
| Morte | 7 de marzo de 1954 (78 anos) Kiel, Alemaña |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Alemaña |
| Educación | Universidade Humboldt de Berlín |
| Director de tese | Hermann Emil Fischer |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Química |
| Ocupación | químico , profesor universitario |
| Empregador | Universidade de Kiel (pt)  Universidade Humboldt de Berlín |
| Membro de | |
| Profesores | Hermann Emil Fischer |
| Lingua | Lingua alemá |
| Obra | |
| Doutorando | Karl Wilhelm Rosenmund (pt) e Kurt Alder |
Familia | |
| Pai | Hermann Diels |
| Irmáns | Ludwig Diels (pt) e Paul Diels (pt) |
Premios | |
 | |
Otto Paul Hermann Diels, nado o 23 de xaneiro de 1876 en Hamburgo, finado o 7 de marzo de 1954 en Kiel, Schleswig-Holstein (Alemaña), foi un químico alemán gañador do Premio Nobel de Química en 1950 compartido con Kurt Alder.
Biografía[editar | editar a fonte]
Foi fillo dun profesor de filoloxía da universidade de Berlín. Otto Diels estudou química nesa mesma universidade entre 1895 e 1899, conseguindo o doutoramento este último ano. Tras pasar por diferentes posicións ascendeu a profesor e xefe do departamento de química en 1915. Ao ano seguinte, tomou o posto de profesor de Química na Universidade de Kiel, cargo que non deixou até a súa xubilación en 1945.
Dous dos seus fillos morreron na segunda guerra mundial.
Diels faleceu o 7 de marzo de 1954 na súa residencia de Kiel, cidade situada no estado alemán de Schleswig-Holstein.
Investigacións científicas[editar | editar a fonte]
En 1906 descubriu un novo óxido de carbono extremadamente reactivo, o anhídrido malónico.
Tamén cabe destacar a síntese do esteroide, as de reaccións de deshidroxenación con selenio, as de α-Dicetona, así como de uretano. O seu traballo máis famoso fíxoo en colaboración co seu alumno Kurt Alder, sobre a reacción que leva os seus respectivos nomes: a reacción de Diels-Alder. Recibiron o Premio Nobel de química en 1950 polo seu descubrimento e desenvolvemento da síntese do dieno.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Páxina do Instituto Nobel, Premio Nobel de Química 1950 (en inglés)
- Biografía na páxina do Instituto Nobel (en inglés)
| Predecesor: William Francis Giauque |
Premio Nobel de Química 1950 compartido con Kurt Alder |
Sucesor: Edwin Mattison McMillan e Glenn Theodore Seaborg |
| Control de autoridades |
|
|---|
