Emil Adolf von Behring

Emil Adolf von Behring

Biografía
Nacemento	15 de marzo de 1854 Ławice (pt)
Morte	31 de marzo de 1917 (63 anos) Marburgo
Causa da morte	pneumonía
Datos persoais
País de nacionalidade	Imperio Alemán (1871–) Reino de Prusia (1854–)
Educación	Universidade Humboldt de Berlín
Director de tese	Robert Koch e Shibasaburo Kitasato (pt)
Actividade
Campo de traballo	Medicina, Inmunoloxía e bacterioloxía
Lugar de traballo	Marburgo Berlín
Ocupación	immunólogo , profesor universitario , fisiólogo , escritor de non ficción , médico , bacteriólogo
Empregador	Universidade Philipps de Marburgo Universidade de Halle-Wittenberg (pt) Charité (pt)
Membro de	Academy of Science for Public Utility (en) Corps Guestphalia et Suevoborussia Marburg (en) Pépinière-Corps (en) Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos Germania Marburg (en)
Alumnos	Johannes Andreas Grib Fibiger
Lingua	Lingua alemá
Familia
Cónxuxe	Else von Behring (1896–valor descoñecido)
Premios (1910)  doutor honoris causa pola Universidade Nacional Autónoma de México (1901)  Premio Nobel en Fisioloxía ou Medicina  doutore honoris causa da Universidade de Halle-Wittenberg (pt)  Membro da Academia Estadounidense das Artes e as Ciencias  Premio Cameron de Terapéutica da Universidade de Edimburgo

Emil Adolf von Behring, nado o 15 de marzo de 1854 e finado o 31 de marzo de 1917, foi un médico alemán que recibiu o Premio Nobel de Medicina.

Traxectoria

Emil Adolf von Behring

Adolf Emil Behring naceu en Hansdorf no distrito de Rosenberg en Prusia. Estudou medicina entre 1874 e 1878 no Medicinisch-chirurgisches Friedrich-Wilhelm-Institut de Berlín, servindo como médico militar boa parte da súa vida e despois como profesor de hixiene na Facultade de Medicina da Universidade de Marburgo.

Behring foi o descubridor en 1890 da antitoxina do tétanos, investigando con cobaias ó inxectar o soro sanguineo dun animal afectado polo tétanos a outro xérase imunidade á enfermidade no segundo e pódese comprobar que os animais inmunizados contra o tétanos presentaban esa cualidade porque tian que dispor dalgunha substancia capaz de controlar a infección. Recibiu en 1901 o primeiro Premio Nobel de Medicina polo desenvolvemento do soro contra a difteria (en colaboración con Emile Roux) e o tétanos, a primeira fora unha importante causa de mortalidade da poboación, en especial nos nenos, e a segunda fora a primeira causa de defunción nas guerras, matando os feridos. No Congreso Internacional da Tuberculose en 1905 anunciou que descubrira unha substancia procedente do virus da tuberculose, esta substancia, que el denominou "T C", unha antitoxina, foi primordial para a vacina que el mesmo preparou para inmunizar o gando contra a tuberculose bovina.

Publicacións

• Die Blutserumtherapie (1892)
• Die Geschichte der Diphtherie (1893)
• Bekämpfung der Infektionskrankheiten (1894)
• Beiträge zur experimentellen Therapie (1906)