Enric Sagnier
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 21 de marzo de 1858 Barcelona, España |
| Morte | 1 de setembro de 1931 (73 anos) Barcelona, España |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Educación | Escola Técnica Superior de Arquitectura de Barcelona Centre educatiu privat Maristes Valldemia (en)  |
| Actividade | |
| Ocupación | arquitecto |
| Membro de | |
| Movemento | Modernismo catalán |
| Lingua | Lingua castelá e lingua catalá |
| Obra | |
Obras destacables
| |
Familia | |
| Fillos | Josep Maria Sagnier (pt) , Manuel Sagnier Vidal (pt) , Ignasi Sagnier Vidal (en) |
| Pai | Lluís Sagnier i Nadal (en) |
| Irmáns | Joaquim Sagnier i Villavecchia (pt) |
| Parentes | Josep Maria Sagnier i Sanjuanena (en) (sobriño) Guillem Cavestany i Sagnier (pt) (sobrinho-neto (pt) )José Vidal Ribas (sogro) |
Enric Ferran Josep Lluís Sagnier i Villavecchia, marqués de Sagnier, nado en Barcelona o 21 de marzo de 1858, e finado ibídem o 1 de setembro de 1931,[1] foi un arquitecto catalán. A maioría das súas obras atópanse en Barcelona. Autor prolífico, foi posiblemente o arquitecto con maior número de construcións na cidade condal (preto de 300 edificios documentados).[2] Sagnier foi un arquitecto ben relacionado coas clases dirixentes barcelonesas, das cales recibiu varias encargas.
De estilo ecléctico cunha certa tendencia clasicista, estivo preto do modernismo de moda na época na capital catalá, pero interpretándoo dun xeito sobrio e funcional. A súa principal fonte de inspiración é a arquitectura medieval, sobre todo románica e gótica. En troques, non foi proclive a estilos exóticos daquela de moda, como o neomudéxar ou os estilos árabes e orientais.[3] Pódese distinguir a súa traxectoria en tres etapas: antes de 1900 traballa cun estilo ecléctico, monumental e grandilocuente; de 1900 a 1910 achégase máis ó modernismo, o que se percibe nun maior sentido decorativo da súa obra nestas datas, con especial influencia da arte rococó; e dende 1910 mantén un estilo clasicista de influencia francesa, afastado das modas do momento.[4]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Barjau 1992, páx. 15.
- ↑ Ramón Úbeda, Una obra de pes, a Sagnier. Arquitecte, Barcelona 1858-1931, páx. 15.
- ↑ Oriol Pi de Cabanyes, L'arquitecte Sagnier, a Sagnier. Arquitecte, Barcelona 1858-1931, páx. 17.
- ↑ Barjau 1992, páx. 12.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Enric Sagnier  |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Barjau, Santi (1992). Enric Sagnier. Barcelona: Labor. ISBN 84-335-4802-6.
- Barjau, Santi; Vargas, Rafael; Permanyer, Lluís (2009). Ruta Sagnier, arquitecte. Barcelona 1858-1931. Barcelona: Ajuntament de Barcelona, Institut del Paisatge Urbà i la Qualitat de Vida. ISBN 9788496696112.
- Fontbona, Francesc (1985). "Del Modernisme al Noucentisme : 1888-1917". En Miralles, Francesc (dir.). Història de l'art català. Vol. 7. Barcelona: Edicions 62. ISBN 84-297-2282-3.
- Höfer, Candida (2012). Sagnier Architect. Barcelona: Antonio Sagnier. ISBN 978-84-615-8169-6.
- Levick, Melba; Permanyer, Lluís (DL 1992). Barcelona modernista. Polígrafa. ISBN 84-343-0723-5.
- Navascués Palacio, Pedro (2000). "Arquitectura española : 1808-1914". Summa Artis. Vol. 35-2. Madrid: Espasa Calpe. ISBN 84-239-5477-3.
- Sagnier, Enric (2007). Sagnier arquitecte: Barcelona 1858-1931. Barcelona: Antonio Sagnier. ISBN 978-84-612-0215-7.
- Triadó, Joan Ramon (1999). "Arquitectura religiosa moderna i contemporània". En Barral i Altet, Xavier (dir.). Art de Catalunya. Vol. 5. Barcelona: L'Isard. ISBN 84-899-3114-3.
