Audrey Azoulay

Audrey Azoulay
	;
Biografía
Nacemento	4 de agosto de 1972 (51 anos); La Celle-Saint-Cloud, Francia
Director-General of UNESCO (en)
	15 de novembro de 2017 –
Ministra de Cultura de Francia
	6 de decembro de 2016 – 10 de maio de 2017 ; ← Audrey Azoulay – Françoise Nyssen → ; Gabinete ministerial: Cazeneuve Ministry (en)
UNESCO
	11 de febreiro de 2016 – 10 de maio de 2017 ; ← Fleur Pellerin (pt)
Ministra de Cultura de Francia
	11 de febreiro de 2016 – 6 de decembro de 2016 ; ← Fleur Pellerin (pt) – Audrey Azoulay → ; Gabinete ministerial: Government of Manuel Valls II (en)
Datos persoais
País de nacionalidade	Francia ; Marrocos
Educación	Escola Nacional de Administração (pt) (1998–2000); Université Paris-Dauphine (pt) (–1994); Instituto de Estudos Políticos de París ; Universidade de Lancaster (pt) - business management (en)
Director de tese	Jean-Noël Kapferer
Actividade
Campo de traballo	Cultura e política
Ocupación	oficial , xerente , política , ministro
Empregador	Centre national du cinéma et de l'image animée (pt) (2006–2014)
Partido político	Partido Socialista
Membro de	Accademia delle Arti del Disegno
Lingua	Lingua francesa e lingua inglesa
Participou en
22 de xaneiro de 2019	Encontro Anual do Forum Económico Mundial de 2019
	FII 4th Edition in Riyadh (en)
Familia
Pais	André Azoulay (en) e Katia Brami (en)
	Premios (2022) Order of Valour (en) ; Comendador das Artes e as Letras ;
	Sinatura

Audrey Azoulay nada en La Celle-Saint-Cloud o 4 de agosto de 1972, é unha funcionaria e política francesa de alto rango. Foi asesora cultural do presidente François Hollande de 2014 a 2016 e ministra de Cultura e Comunicación no goberno de Manuel Valls desde febreiro de 2016 a maio de 2017. En novembro de 2017 foi elixida Directora Xeral da UNESCO por un mandato de catro anos, substituindo a Irina Bokova.^[1]^[2]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Naceu en París nunha familia xudía marroquina orixinaria de Essaouira. É filla do político, banqueiro e xornalista André Azoulay, conselleiro do rei de Marrocos Hasan II e posteriormente de Mohammed VI, e da escritora Katia Brami. Creceu no barrio parisiense de Beaugrenelle coas súas dúas irmás.^[3]

Formación[editar | editar a fonte]

Obtivo a súa licenciatura en administración pola Université Paris-Dauphine en 1994. Posteriormente, obtivo un MBA pola Universidade de Lancaster no Reino Unido. Licenciouse no Instituto de Ciencias Políticas de París até chegar á Escola Nacional de Administración de onde proceden moitos dos altos cargos da administración francesa.^[3]^[4]

Durante os seus anos de estudo traballou no sector bancario onde o seu pai era alto directivo do Banco Paribas. Ela cualificou a experiencia de "aterradora", porén, axudouna a iniciar a súa carreira profesional no Centro Nacional de Cinematografía de Francia en 2006, primeiro como subdirectora de audiovisual, en 2007 asumiu a dirección financeira e xurídica e en 2011 a delegada xeral. xestión, defendendo, segundo asegurou o presidente do Centre Frédérique Bredin, "de forma incansable a excepcionalidade cultural e cinematográfica francesa fronte ao poder norteamericano".^[5]

Carreira política[editar | editar a fonte]

En 2014 foi nomeada ministra de Cultura do presidente François Hollande^[6] e dous anos máis tarde, ministra de Cultura de Francia, en substitución de Fleur Pellerin no goberno de Manuel Valls. Deixou o cargo en maio de 2017 coa vitoria de Emmanuel Macron nas presidenciais francesas e dedicouse a preparar a súa candidatura á dirección da UNESCO presentada o 15 de marzo.^[7]

Despois de enfrontarse a 8 candidatos^[7] o 13 de outubro de 2017, Azoulay gañou a votación para substituír a búlgara Irina Bokova realizada polo consello executivo da UNESCO por dous votos (30-28) ao seu rival, o qatarí Hamad ben Abdelaziz al-Kaouari. Considera a organización —como repetiu con frecuencia durante a súa campaña— "a conciencia das Nacións Unidas". O 10 de novembro foi nomeada para o cargo pola Conferencia Xeral da UNESCO.^[1]

Militancia e posicionamentos[editar | editar a fonte]

Politicamente defínese como unha persoa de esquerdas.^[3] Explicou que participou nas manifestacións contra o proxecto Devaquet de 1986, contra o plan Juppé de 1995 e contra a presenza de Jean-Marie Le Pen na segunda volta das presidenciais de 2002.^[3] Como estudante involucrouse no movemento antifascista. Preguntada polos seus modelos, cita a Simone Veil e Jean Zay.^[8]