Rubén Ruiz Ibárruri
.jpg)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 9 de xaneiro de 1920 Margem Esquerda, España (pt)  |
| Morte | 3 de setembro de 1942 (22 anos) Srednyaya Akhtuba, Rusia (en) |
| Causa da morte | morto en combate |
| Lugar de sepultura | Volgogrado |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Segunda República Española Unión Soviética |
| Grupo étnico | Pobo vasco |
| Educación | Moscow school number 19 (en) |
| Actividade | |
| Ocupación | militar , membro da resistencia |
| Período de actividade | 1938 - |
| Partido político | Partido Comunista de España |
| Lingua | Lingua castelá e lingua rusa |
| Carreira militar | |
| Lealdade | Unión Soviética e Segunda República Española |
| Rama militar | Exército Popular da República e Exército Vermello |
| Rango militar | primeiro tenente (pt) |
| Conflito | Guerra civil española, Fronte Oriental (segunda guerra mundial), segunda guerra mundial e Batalla de Stalingrado |
Familia | |
| Pais | Julián Ruiz Gabiña (pt) e Dolores Ibárruri |
Premios
| |
 | |
Rubén Ruiz Ibárruri, nado en Muskiz o 9 de xaneiro de 1920 e finado en Stalingrado o 3 de setembro de 1942, foi un militar vasco, único fillo varón de Dolores Ibárruri "a Pasionaria".
Combatente da guerra civil española, logo da derrota republicana marchou ao exilio en 1939 e instalouse na URSS. Posteriormente participou na segunda guerra mundial, onde alcanzou o rango de tenente do Exército Vermello. Tras a súa morte na Batalla de Stalingrado [1] foi condecorado como Heroe da Unión Soviética.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Naceu en San Juan Muskiz, no concello biscaíño de Muskiz, o 9 de xaneiro de 1920,[2][3] fillo de Dolores Ibárruri e Julián Ruiz.[2]
Dos seis fillos da Pasionaria, Rubén foi o único varón. Deles só Rubén e Amaya alcanzaron a idade adulta, xa que as súas outras catro irmás morreron durante a infancia.[4] Dende mozo foi membro do movemento comunista, do que a súa nai xa destacaba como unha das principais líderes, e participou en diversas actividades políticas.
En 1935, despois de que súa nai fose encarcerada, el e a súa irmá Amaya foron enviados á Unión Soviética. Rubén viviu en Moscova xunto ao líder bolxevique Panteleimon Lepeshinski e a súa muller, a bióloga Olga Lepeshinskaia.
Guerra civil e exilio[editar | editar a fonte]
Despois do estalido da Guerra Civil, regresou a España[5] e uniuse ao exército republicano. Cando en agosto de 1937 o atopou o xeneral soviético Aleksandr Rodimtsev, xa ascendera a cabo. [6] Un ano despois participou na batalla do Ebro, [7] despois da cal ascendeu ao rango de sarxento.[6]
En febreiro de 1939, coa derrota republicana, foi obrigado a cruzar a fronteira francesa cos restos do exército republicano. As autoridades francesas internárono no campo de concentración de Argelès-sur-Mer,[8] xunto con outros miles de prisioneiros de guerra republicanos. Rubén conseguiu escapar e chegar á embaixada soviética en París, dende a que logrou regresar á Unión Soviética, reuníndose coa súa nai e súa irmá Amaya.[9] Unha vez en Moscova, no outono de 1939, ingresou na Academia Militar Btzika, da que saíu co rango de tenente.[10] Despois da súa graduación, foi asignado a unha unidade militar situada na capital soviética.
Segunda guerra mundial[editar | editar a fonte]
Despois do estalido da Segunda guerra mundial, Rubén foi mobilizado. En xullo de 1941 estaba ao mando da 175ª Compañía de Metralladoras da 1ª División Proletaria de Moscova, na fronte de Belarús, [11] cubrindo a retirada soviética preto de Borisov. [10] A maior parte da ofensiva alemá estaba concentrada nesta área.[11] Durante os combates na zona resultou ferido grave.[12] Poucos meses despois, en setembro, foi galardoado polas súas accións coa Orde da Bandeira Vermella.[10]
Xa en 1942 volveu á fronte, por petición propia.[10] Fíxoo enmarcado nunha unidade que foi enviada á fronte de Stalingrado.
Para entón estaba ao mando dunha compañía de metralladoras da 35ª División de Gardas Fusileiros.[13] Cando chegou a Stalingrado en agosto de 1942, a súa unidade estaba situada no sector de Samojválovka-Kotlubán,[13] coa misión de resistir aos alemáns neste sector. A súa compañía de metralladoras tiña como misión defender a estación de Kotluban. Na noite do 23 de agosto, a súa unidade foi atacada pola Wehrmacht, causando o ataque moitas vítimas entre os defensores soviéticos. Despois de que o comandante do seu batallón caese morto, Ibárruri asumiu o mando da defensa soviética, ata que ao día seguinte resultou gravemente ferido, alcanzado por unha bala. Foi enviado a un hospital de campo en Sredniaia Akhtuba, no outro lado do Volga. Morreu o 3 de setembro de 1942,[14] por mor das feridas.
Honras[editar | editar a fonte]
Foille concedida a máxima condecoración do país, a de Heroe da Unión Soviética, a título póstumo.[15] Foi soterrado en Stalingrado, no monumento aos caídos situado en Mamáev Kurgán, onde ten un monumento dedicado na súa honra.
En 1972 o asteroide (2423) Ibarruri foi nomeado como tal na súa honra.[16]
Condecoracións[editar | editar a fonte]
- Orde da Bandeira Vermella (1941)[10]
- Orde de Lenin (1942)[17]
- Heroe da Unión Soviética (postumamente)[15]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ del Río Salceda 2004, p. 112.
- ↑ 2,0 2,1 Sorel 1989, p. 172.
- ↑ Cruz 1999, p. 243.
- ↑ Herrmann 2010, p. 26.
- ↑ Herrmann 2010, p. 45.
- ↑ 6,0 6,1 Rodimtsev 1985.
- ↑ Beevor 2006, p. 351.
- ↑ Pons Prades 1975, p. 552.
- ↑ Ibárruri 1984, p. 14.
- ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 Alted 2005, p. 158.
- ↑ 11,0 11,1 Arasa 1993, p. 107.
- ↑ Avilés Farré 2005, p. 155.
- ↑ 13,0 13,1 Arasa 1993.
- ↑ Encinas Moral 2008, p. 517.
- ↑ 15,0 15,1 Galán 1988, p. 167.
- ↑ Schmadel 2003.
- ↑ Vázquez Montalbán, 2005 & p332.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Alted, Alicia (2005). La voz de los vencidos: El exilio republicano de 1939. Aguilar.
- Arasa, Daniel (1993). Los españoles de Stalin. Belacqva.
- Avilés Farré, Juan (2005). Pasionaria: la mujer y el mito. Barcelona: Pza. & Janés.
- Beevor, Antony (2006). The Battle for Spain. The Spanish Civil War 1936-1939. Penguin Books.
- Cruz, Rafael (1999). Pasionaria: Dolores Ibárruri, historia y símbolo. Editorial Biblioteca Nueva.
- del Río Salceda, Bernardo Clemente (2004). 20000 días en la URSS. Entrelíneas.
- Encinas Moral, Ángel Luis (2008). Fuentes históricas para el estudio de la emigración española a la U.R.S.S. (1936-2007). Madrid: Exterior XXI.
- Galán, Luis (1988). Después de todo: recuerdos de un periodista de la Pirenaica. Anthropos Editorial. ISBN 8476580800.
- Herrmann, Gina (2010). Written in Red: The Communist Memoir in Spain. University of Illinois Press.
- Ibárruri, Dolores (1984). Memorias De Pasionaria, 1939-1977: Me Faltaba España. Barcelona. ISBN 978-84-320-5830-1.
- Pons Prades, Eduardo (1975). Republicanos españoles en la 2.ª Guerra Mundial. Barcelona: Editorial Planeta.
- Rodimtsev, Alexander (1985). Under Spain's Sky. Moscú.
- Schmadel, Lutz D. (2003). Dictionary of Minor Planet Names. Springer. ISBN 3-540-00238-3.
- Sorel, Andrés (1989). Dolores Ibárruri, «Pasionaria». Memoria humana. Exadra de Ediciones.
- Vázquez Montalbán, Manuel (2005). Pasionaria y los siete enanitos. Debolsillo.
