Charles Hermite

Charles Hermite
	;
Biografía
Nacemento	24 de decembro de 1822 ; Dieuze, Francia
Morte	14 de xaneiro de 1901 (78 anos); París (Francia)
Lugar de sepultura	Cemiterio de Montparnasse, 6
192º Presidente Academia francesa das ciencias
	1 de xaneiro de 1890 – 31 de decembro de 1890 ; ← Alfred Des Cloizeaux (pt) – Pierre Étienne Simon Duchartre (pt) →
Datos persoais
País de nacionalidade	Francia
Educación	Escola Politécnica (pt) (1841–1842); Liceo Louis-le-Grand (1840–1841); Lycée Henri-IV
Actividade
Campo de traballo	Álxebra, teoría de números, matemáticas, análise matemática, forma quadrática (pt) , polinómios ortogonais (pt) e função elíptica (pt)
Ocupación	profesor universitario (1870–1897), profesor universitario (1869–), senior lecturer (en) (1862–1869), profesor universitario en Francia , matemático
Empregador	Universidade de París (1876–1897) ; École Normale Supérieure (1862–1869) ; Escola Politécnica (pt)
Membro de	Sociedade Real de Edimburgo (pt) (1884–); Accademia delle Scienze di Torino (1877–); Royal Society (1873–); Academia francesa das ciencias (1856–); Academia Prusiana das Ciencias ; Academia de Ciencias de Rusia ; Academia Nacional das Ciências (Itália) (pt) ; Sociedade Filomática de Paris (pt) ; Academia das Ciencias de San Petersburgo ; Accademia Nazionale dei Lincei ; Real Academia de Artes e Ciencias dos Países Baixos ; Real Academia das Ciencias de Suecia ; Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos ; Ligue de la Patrie Française‏ (en) ; Academia de Ciencias de Hungría ; Académie de Stanislas (en)
Alumnos	Jules Tannery (pt) e Mijalko Ciric (en)
Lingua	Lingua francesa
Obra
	Obras destacables teoría de números ;
Doutorando	Henri Poincaré, Thomas Joannes Stieltjes, Marie Georges Humbert (pt) , Jules Tannery (pt) , Désiré André (pt) , Léon Charve (en) , Mihailo Petrović (pt) , Charles Émile Picard (pt) , Léon Charve (en) , Louis Bourguet (en) e Désiré André (pt)
Familia
Parentes	Marcel Alexandre Bertrand (pt) (sobriño)
	Premios (27 de novembro de 1873) Membro estranxeiro da Royal Society; Orde do Mérito das Ciencias e as Artes; grande oficial da Lexión de Honra ;

Charles Hermite, nado en Dieuze o 24 de decembro de 1822 e finado en París o 14 de xaneiro de 1901^[1] foi un matemático francés que investigou no campo da teoría de números, sobre as formas cuadráticas, polinomios ortogonais e funcións elípticas, e na álxebra. Varias entidades matemáticas chámanse hermitianas^[2] na súa honra. Tamén é coñecido pola interpolación polinómica de Hermite.

Foi o primeiro que demostrou que e é un número transcendente e non a raíz dunha ecuación alxébrica ou polinómica con coeficientes racionais. Ferdinand von Lindemann seguiu o seu método para probar a transcendencia de π (1882).

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Foi titular da cátedra de Álxebra superior na Facultade de Ciencias de París, sucedendo a Jean-Marie Duhamel de 1871 a 1898, e profesor de Análise na École polytechnique de 1869 a 1878.^[3]

Entrou a formar parte da Academia de Ciencias Francesa en 1856 en substitución de Jacques Binet, e pasou a presidila en 1890. Foi nomeado grande oficial da Lexión de Honra e recibiu a gran cruz da Estrela polar de Suecia.

Casou coa irmá do matemático Joseph Bertrand, e foi sogro do matemático Émile Picard e do enxeñeiro Georges Forestier.

A maior parte das súas obras foron recompiladas e publicadas despois da súa morte por Émile Picard. A súa correspondencia con Stieltjes publicouse en 1903.

Algunhas publicacións[editar | editar a fonte]

"Sur quelques applications des fonctions elliptiques.", París, 1854 Imaxes de páxinas, de Cornell
"Cours professé à la Faculté des Sciences", ed. Andoyer, 4ª ed. París, 1891 Imaxes de páxinas, de Cornell
"Correspondance", ed. Baillaud & Bourget, París, 1905, 2 vols. PDF Copia de UMDL
"Oeuvres de Charles Hermite" ed. Picard para a Academia de Ciencias, 2 vols., París, 1905 & 1908. PDF copia de UMDL

Honras[editar | editar a fonte]

Eponimia[editar | editar a fonte]

As entidades matemáticas hermitianas, como os polinomios de Hermite, os espazos hermitianos, as matrices hermitianas e o teorema de Hermite-Lindemann
Centro Charles Hermite en Nancy, centro de Cálculo da rexión Lorena, creado en 1994^[4]
O cráter lunar Hermite
O asteroide (24998) Hermite
Unha porta, con representación en baixorrelevo na Sorbona

Notas[editar | editar a fonte]

↑ Linehan 1910.
↑ Masa Vázquez, Xosé M.; Fortes López, Belén (1995). Servicio de Normalización Lingüística da Universidade de Santiago de Compostela, ed. Vocabulario de Matemáticas. Santiago de Compostela. ISBN 84-8121-369-1.
↑ O'Connor & Robertson 2001.
↑ "Centro Charles Hermite". Arquivado dende o orixinal o 10 de febreiro de 2008. Consultado o 16 de febreiro de 2017.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Œuvres de Charles Hermite (t1) editado por Émile Picard (ficheiro DjVu en Internet Archive) (en francés)
Œuvres de Charles Hermite (t2) editado por Émile Picard (ficheiro DjVu en Internet Archive) (en francés)
Œuvres de Charles Hermite (t3) editado por Émile Picard (ficheiro DjVu en Internet Archive) (en francés)
Œuvres de Charles Hermite (t4) editado por Émile Picard ficheiro (DjVu en Internet Archive) (en francés)
Charles Hermite no Proxecto Gutenberg
Charles Hermite en Mathematics Genealogy Project

[FOOTNOTELinehan1910-1] Linehan 1910.

[2] Masa Vázquez, Xosé M.; Fortes López, Belén (1995). Servicio de Normalización Lingüística da Universidade de Santiago de Compostela, ed. Vocabulario de Matemáticas. Santiago de Compostela. ISBN 84-8121-369-1.

[FOOTNOTEO'ConnorRobertson2001-3] O'Connor & Robertson 2001.

[4] "Centro Charles Hermite". Arquivado dende o orixinal o 10 de febreiro de 2008. Consultado o 16 de febreiro de 2017.

[1]

[2]

[3]

[4]